A Masque for the entertainment of the King
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΙ ΑΔΩΝΙΣ
ήμι-όπερα (semi-opera) σε τρεις πράξεις και έναν πρόλογο
Πέμπτη 23 Αυγούστου
Μουσικό Χωριό - Άγιος Λαυρέντιος Πηλίου
Πλατεία Χατζίνη, Ώρα 21.30
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Μία μπαρόκ όπερα στην καρδιά του δάσους. Σκηνοθεσία, σκηνογραφία: Ανδρέας Λινός. Αφροδίτη : Chantal Santon, Άδωνις : Thill Mantero, Έρωτας: Νίκος Σπανός
Βοσκοπούλα: Μαρία Θωίδου\Κωνσταντίνα Πιτσιάκου // Βοσκός: Τάσος Τατάρογλου
Κυνηγός 1: Σταμάτης Παυλούς // Κυνηγός 2: Ιάσων Μαρμαράς //Κυνηγός 3: Νικόλαος Κωσταντέλιας
Φλάουτο με ράμφος: Δημήτρης Κούντουρας, Ηλέκτρα Παπασημάκη
Βιολιά: Olivier Briand, Φανή Βοβώνη
Βιόλα ντα γκάμπα: Marie-Suzanne Deloye, Ανδρέας Λινός
Βιολοντσέλο: Ηλέκτρα Μηλιάδου
θεόρβη: Jadran Duncumb
Τσέμπαλο και μουσ. διεύθυνση: Μάρκελλος Χρυσικόπουλος
Κινησιολογία, χορογραφία: Mαργαρίτα Παπάζογλου
Συμμετέχει και το παιδικό εργαστήριο του Μουσικού Χωριού
Για την πρώτη "αυλική" εκτέλεση του έργου (περί το 1683) δεν γνωρίζουμε παρά μόνο ότι τους ρόλους της Αφροδίτης και του έρωτα έπαιξαν η Moll Davies, ερωμένη του Καρόλου του δεύτερου και η τότε δεκάχρονη κόρη τους Lady Mary Tudor αντίστοιχα. Σε μια επόμενη παραγωγή το έργο δόθηκε το 1684 στα πλαίσια των "σχολικών θεαμάτων" που προσέφερε στο κοινό, για διαφημιστικούς πιθανών λόγους, ο Josias Priest διευθυντής και καθηγητής χορού του school of Chelsea του Λονδίνου. Στο ίδιο αυτό εκπαιδευτήριο έμελε να παρουσιαστεί πέντε χρόνια αργότερα και το γνωστό Διδώ και Αινείας του Purcell το οποίο μάλιστα δανείζεται αρκετά μορφολογικά στοιχεία από το έργο του John Blow.
Το λιμπρέτο είναι μια ελεύθερη απόδοση του αντίστοιχου ελληνικού μύθου όπως αυτός έγινε γνωστός στην Ευρώπη μέσα από τις "Μεταμορφώσεις" του Οβιδίου. Ανήκει στο δημοφιλές για την εποχή είδος των βουκολικών δραμάτων (pastorelle) προσαρμοσμένο στην κλασσικότερη για την Αγγλία φόρμα του masque (είδος βασιλικού θεάματος που συνδυάζει θέατρο τραγούδι και χορό). Με την άνοδο του Καρόλου του δευτέρου στον αγγλικό θρόνο πραγματοποιείται σταδιακά και ο εκ-γαλλισμός του μουσικού γίγνεσθαι του Λονδίνου με αποτέλεσμα λίγο πολύ όλες οι μετέπειτα λυρικές δημιουργίες να έχουν σαν πρότυπο τις σύγχρονες tragédies lyrique του Lully. Έτσι το Αφροδίτη και Άδωνις ξεκινάει με έναν καθόλα γαλλικά ηθοπλαστικό πρόλογο με την απαραίτητη τριμερή "ouverture à la française" και συνεχίζει όπως περίπου κάθε αγγλικό masque με εναλλαγές φωνητικών και χορευτικών-οργανικών επεισοδίων όπου το κωμικό δίνει τελικά θέση στο τραγικό (χαρακτηριστική αλληλουχία anti-masque / masque).
Στην προσέγγιση του Ανδρέα Λινού θα βρει κανείς αναφορές στο νεοσύστατο εθνικό θέατρο των αρχών του 20ού αιώνα με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές και στους σύγχρονούς του πλανόδιους θιάσους, καθώς και στις πρώτες ταινίες "φουστανέλας και χιτώνα", στο μπαρόκ διάκοσμο, αλλά και στη ναΐφ ζωγραφική του Θεόφιλου που δεσπόζει στο σκηνικό του έργου. Η σκηνή, σχεδιασμένη από τον ίδιο, είναι μικρών διαστάσεων μπαρόκ διάταξης (υπερυψωμένο κεκλιμένο δάπεδο, πλαϊνά διακοσμητικά φτερά, φωτισμός τύπου "ράμπα") και έχει τοποθετηθεί μέσα στο δάσος του Πηλίου. Τα κουστούμια σχεδιαστήκαν με βάση την τοπική παραδοσιακή φορεσιά ενώ η σκηνοθεσία έχει ενσωματώσει στοιχεια από την κινησιολογία του βωβού κινηματογράφου και την μετωπικότητα του θεάτρου του 17ού αιώνα.
