29 Σεπτεμβριος Κυριακη
Ώρα: 12:00 Πλατεία Αριστοτέλους
Ελεύθερη προσέλευση
Ο
Σαίξπηρ στον Ερρίκο τον IV, τονίζει τη συντομία της ανθρώπινης ζωής και
τη σκοπιμότητα αυτής της συντομίας στην αντίσταση και ανάδειξη του
ανθρώπου, πατώντας στα κεφάλια των βασιλιάδων. Ποιος είναι ο βασιλιάς;
Μήπως ο χρόνος;
Ο άνθρωπος είναι ταυτόσημος με το χρόνο. Ο εν-χρονισμός του ανθρώπου συντελείται με τον εξ-ανθρωπισμό του χρόνου. Το ασυνείδητο της πορείας του χρόνου εκδηλώνεται και καθίσταται αληθές εντός της ιστορικής συνείδησης. Μια τεχνική και γλωσσική κοινωνία κατέχει την ιστορική συνείδηση του παρόντος, αλλά για να φτάσει στη συνείδηση του χρόνου θα πρέπει να τον βλέπει, όχι σαν αυτό που παρέρχεται, αλλά σαν αυτό που επανέρχεται. Η ολοσχερής άρνηση της στατικότητας του χρόνου ως περίφρακτη μορφή ενός χώρου/ δωματίου, ως ερείπιος χώρος ή ερείπιος χρόνος, ανάγκασε τους ανθρώπους να αντιληφθούν ευρύτερα τον χρόνο στην κυκλική ή σπειροειδή του κίνηση, σαν αέναη δηλαδή επανάληψη, νομαδικότητα, εποχικότητα.
Στις καπιταλιστικές κοινωνικές μορφές, αυτή η κίνηση συνδέεται με την εργασία ως μόχθο. Ο μόχθος ως κοινωνική οικειοποίηση του χρόνου –η παραγωγή δηλαδή και αναπαραγωγή του ανθρώπου διά της ανθρώπινης εργασίας μέσα στην κοινωνική σχέση του κεφαλαίου– αναπτύσσεται εντός μιας κοινωνίας διαχωρισμένης σε τάξεις. Εδώ μιλάμε για την εξουσία του χρόνου, την επανάληψη του Σισύφειου μόχθου, σε ένα μη αναστρέψιμο χρόνο του ζώντος, ως μια επιβλαβή εμπειρία. Αυτός που κατέχει το προνόμιο της απόλαυσης βιωμένων γεγονότων είναι αυτός που κοιτά και παρατηρεί το θέαμα του χρόνου, της ταυτοτικής επανάληψης του βιώματος, ως ρωμαϊκό θέαμα. Ο χρόνος, έτσι, στην κίνησή του παραμένει ένα κλειστό πεδίο αδυνατότητας, ομογενοποιείται, γίνεται κενός χρόνος.
Κι ενώ οι άνθρωποι αρχικά πίστευαν ότι μέσα στην κενή/ ομοιογενή ιστορική επανάληψη θα κατάφερναν να είναι προφυλαγμένοι, ανέδειξαν, τελικώς, την Ιστορία ως αλλότρια συνθήκη. Έτσι, ο καθησυχαστικός κυκλικός τρόπος σύνταξης της ζωής γίνεται ανήσυχος και φτάνει να είναι συγκρουσιακός στον πυρήνα του. Ο χρόνος της σύγκρουσης είναι ο γεμάτος χρόνος που αναδεικνύει την ιστορία ως ανοιχτό πεδίο δυνατοτήτων, ο σισύφειος αγώνας μετατρέπεται έτσι (από επαναληπτική υποταγή) σε ροή αντίστασης.
Αυτή την αντίφαση, ως ιστορική συνθήκη του σημερινού ανθρώπου, πραγματεύεται το έργο. Οι ΕΝ-ΦΛΩ, αφού αντλήσουν ιστορικό χρόνο από το σπρώξιμο ενός μαρτυρικού βάρους, στα όρια της πυρίκαυστης Θεσσαλονίκης του 1917, συνοδευόμενοι από το φιλοθεάμον κοινό θα οδηγήσουν το βαρύ φορτίο σ’ έναν χώρο θεάματος και συν-τροφής, στον χώρο της κοινωνίας που συντροφεύει, συντρώγει. Ο φοβικός εκπεσμός θα φανερωθεί με το «βολονταριστικό» ρίξιμο του χρόνου-φορτίου με το παράδοξο βάρος στην θάλασσα, σαν μια κατάρρευση, το αντίθετο δηλαδή της ανέλκυσης- μια καθέλκυση στον βυθό, ώστε να σβηστούν όλα τα ίχνη ακόμα και αυτό της προγενέστερης βύθισης.
Γεωργία Δαμιανού
Ειρήνη Μνατσακανιάν
Eυαγγελία Καραστέργιου
Γιώτα Καρβουνιάρη
Γιώργος Κεβρεκίδης
Χάρης Κοντοσφύρης
Ελένη Νίσκα
Άννα Πιάτου
‘Ελενα Προβατά
Άννα Μαρία Σαμαρά
Δήμητρα Σιατερλή
Γαβριήλ Φτελκόπουλος
Μάγδα Χριστοπούλου
Ο άνθρωπος είναι ταυτόσημος με το χρόνο. Ο εν-χρονισμός του ανθρώπου συντελείται με τον εξ-ανθρωπισμό του χρόνου. Το ασυνείδητο της πορείας του χρόνου εκδηλώνεται και καθίσταται αληθές εντός της ιστορικής συνείδησης. Μια τεχνική και γλωσσική κοινωνία κατέχει την ιστορική συνείδηση του παρόντος, αλλά για να φτάσει στη συνείδηση του χρόνου θα πρέπει να τον βλέπει, όχι σαν αυτό που παρέρχεται, αλλά σαν αυτό που επανέρχεται. Η ολοσχερής άρνηση της στατικότητας του χρόνου ως περίφρακτη μορφή ενός χώρου/ δωματίου, ως ερείπιος χώρος ή ερείπιος χρόνος, ανάγκασε τους ανθρώπους να αντιληφθούν ευρύτερα τον χρόνο στην κυκλική ή σπειροειδή του κίνηση, σαν αέναη δηλαδή επανάληψη, νομαδικότητα, εποχικότητα.
Στις καπιταλιστικές κοινωνικές μορφές, αυτή η κίνηση συνδέεται με την εργασία ως μόχθο. Ο μόχθος ως κοινωνική οικειοποίηση του χρόνου –η παραγωγή δηλαδή και αναπαραγωγή του ανθρώπου διά της ανθρώπινης εργασίας μέσα στην κοινωνική σχέση του κεφαλαίου– αναπτύσσεται εντός μιας κοινωνίας διαχωρισμένης σε τάξεις. Εδώ μιλάμε για την εξουσία του χρόνου, την επανάληψη του Σισύφειου μόχθου, σε ένα μη αναστρέψιμο χρόνο του ζώντος, ως μια επιβλαβή εμπειρία. Αυτός που κατέχει το προνόμιο της απόλαυσης βιωμένων γεγονότων είναι αυτός που κοιτά και παρατηρεί το θέαμα του χρόνου, της ταυτοτικής επανάληψης του βιώματος, ως ρωμαϊκό θέαμα. Ο χρόνος, έτσι, στην κίνησή του παραμένει ένα κλειστό πεδίο αδυνατότητας, ομογενοποιείται, γίνεται κενός χρόνος.
Κι ενώ οι άνθρωποι αρχικά πίστευαν ότι μέσα στην κενή/ ομοιογενή ιστορική επανάληψη θα κατάφερναν να είναι προφυλαγμένοι, ανέδειξαν, τελικώς, την Ιστορία ως αλλότρια συνθήκη. Έτσι, ο καθησυχαστικός κυκλικός τρόπος σύνταξης της ζωής γίνεται ανήσυχος και φτάνει να είναι συγκρουσιακός στον πυρήνα του. Ο χρόνος της σύγκρουσης είναι ο γεμάτος χρόνος που αναδεικνύει την ιστορία ως ανοιχτό πεδίο δυνατοτήτων, ο σισύφειος αγώνας μετατρέπεται έτσι (από επαναληπτική υποταγή) σε ροή αντίστασης.
Αυτή την αντίφαση, ως ιστορική συνθήκη του σημερινού ανθρώπου, πραγματεύεται το έργο. Οι ΕΝ-ΦΛΩ, αφού αντλήσουν ιστορικό χρόνο από το σπρώξιμο ενός μαρτυρικού βάρους, στα όρια της πυρίκαυστης Θεσσαλονίκης του 1917, συνοδευόμενοι από το φιλοθεάμον κοινό θα οδηγήσουν το βαρύ φορτίο σ’ έναν χώρο θεάματος και συν-τροφής, στον χώρο της κοινωνίας που συντροφεύει, συντρώγει. Ο φοβικός εκπεσμός θα φανερωθεί με το «βολονταριστικό» ρίξιμο του χρόνου-φορτίου με το παράδοξο βάρος στην θάλασσα, σαν μια κατάρρευση, το αντίθετο δηλαδή της ανέλκυσης- μια καθέλκυση στον βυθό, ώστε να σβηστούν όλα τα ίχνη ακόμα και αυτό της προγενέστερης βύθισης.
Ομάδα ΕΝ-ΦΛΩ
Καληάνθη ΒογδοπούλουΓεωργία Δαμιανού
Ειρήνη Μνατσακανιάν
Eυαγγελία Καραστέργιου
Γιώτα Καρβουνιάρη
Γιώργος Κεβρεκίδης
Χάρης Κοντοσφύρης
Ελένη Νίσκα
Άννα Πιάτου
‘Ελενα Προβατά
Άννα Μαρία Σαμαρά
Δήμητρα Σιατερλή
Γαβριήλ Φτελκόπουλος
Μάγδα Χριστοπούλου
